Ik heb me laten vertellen dat ze in het Amsterdamse Westerpark buitensporig duur meubilair hebben geïnstalleerd. De nieuwe bankjes zijn niet duurzamer of beter tegen het weer bestand. Ze zijn niet eens mooier dan reguliere bankjes. Nee – de extra prijs zit ‘m in het onderscheidende ontwerp: je kan er onmogelijk op in slaap vallen. Het moge duidelijk zijn dat die noviteit niet primair is gericht op de fortuinlijke omwonenden – om te voorkomen dat ze tijdens een work-out of ontspannen wandeling in slaap sukkelen – maar vooral op het groeiend aantal dak- en thuislozen in de stad dat ’s-nachts en bij slecht weer zijn toevlucht zoekt in het park. Vraag ik me af: welk harteloos bedrijf bedenkt zo’n bank? En, misschien nog veel erger, welke barbaar heeft er bij de gemeente op aangedrongen dat de ondingen moesten worden aangeschaft? Het idee dat er mensen buiten, op steenworp afstand van je comfortabele bedje op met belastinggeld betaald publiek meubilair liggen te slapen; dat moet niet te verkroppen zijn! Daar lig je nachten van wakker. Wat een klootzakken.
Sinds de installatie van het eerste Kabinet Rutte is het aantal dak- en thuislozen in Nederland ruim verdubbeld; er lopen op dit moment 40.000 mensen rond zonder vaste verblijfplaats. Een schrikbarend getal dat in belangrijke mate gevolg is van de door de liberalen zo bejubelde filosofie van ‘eigen verantwoordelijkheid’: na jaren van crisis heeft de werkende middenklasse in Nederland het weliswaar ietsje beter, voor de onderkant van de samenleving is het echter kommer en kwijl. Bij gebrek aan kansen en toenemende schulden, is een leven op straat voor velen een reële dreiging.
Daarbij komt dat de zorg onder Rutte volledig is uitgekleed. In de drang om te besparen worden verslaafden en mensen met een ‘beperkte’ chronische geestelijke aandoening anno 2020 na tien door de verzekeraar betaalde consults heen gezonden. Medicijnen zijn alleen beschikbaar na betaling van het eigen risico en een hoge bijdrage.
Dat gezegd, hebben ook andere ‘linkse hobby’s’ er in het VVD-decennium aan moeten geloven: overal worden buurthuizen gesloten en gaan voedselbanken bij gebrek aan middelen op slot. Verklaart de toenemende druk op de ‘have nots’.
Rutte echter, vindt het prima zo – eigen verantwoordelijkheid, weet u nog? Het gaat weer goed met Nederland, zo liet hij een half jaar terug met harde economische cijfers ter onderbouwing, bij monde van koning Willem Alexander op Prinsjesdag weten. Het eindcijfer op het maandelijkse loonbriefje is een stuk hoger en bedrijven weten weer en masse ons land te vinden – aangetrokken door meer dan gunstige vestigingsvoorwaarden.
Ook de financiële sector draait weer als vanouds – de miljarden aan publiek geld hebben de dik-betaalde bankiers er weer bovenop geholpen. Het gaat goed met Nederland. Ja- voor diegenen met wie het goed gaat.
Ik las laatst in een artikel van een beroemde Amerikaanse psycholoog dat het heel normaal is dat we ongeluk vermijden, dat we mensen met wie het een stuk minder goed gaat liever zo ver mogelijk van ons af houden. We steken onze kop nog liever in het zand dan dat we geconfronteerd worden met de angst die we, naar het schijnt diep van binnen hebben, dat het ook met ons bergafwaarts kan gaan. Verklaart meteen de aanleg van die fascistoïde bankjes: we willen de problemen van de duizenden dak- en thuislozen gewoon niet onder ogen komen. Liever in een verlaten portiek of in de bosjes, dan in het zicht op ons duur betaalde parkmeubilair.
Van een premier met krap tien jaar op de teller, verwacht ik echter meer dan deze primaire emotie. Rutte is verantwoordelijk voor de samenleving als geheel. En niet alleen voor diegenen die met zijn politiek uit de voeten kunnen.
Dat heet pure decadentie.