Over de meest interessante politieke gesprekken lees je niet in de krant en zie je niets op televisie. Die vinden achter gesloten deuren plaats. Ook bij staatshoofden zoals koning Willem-Alexander en president Emmanuel Macron.
Door Kemal Rijken, illustraties Ellen Hooghoudt
De binnenplaats aan de achterzijde van paleis Noordeinde staat volgepakt met militairen. In vol ornaat marcheert een legerband het plein op. Terwijl de muziek klinkt, gaan de paleisdeuren open. Koning Willem-Alexander stapt naar buiten om zijn gasten op te wachten. Het konvooi heeft vertraging, zo wordt hem meegedeeld. De koning zucht en kijkt op zijn Rolex.
Nog later dan verwacht komt het konvooi aan. Op de motorkap van een van de luxewagens wappert een Frans vlaggetje. De auto stopt en de Franse president Emmanuel Macron stapt uit.
‘Bonjour, monsieur le président!’
‘Good afternoon, Your Highness,’ zegt Macron.
Willem-Alexander en Macron gaan onder een tentzijl staan. De koning houdt zijn buik in en recht zijn schouders. Wanneer het Franse volkslied klinkt, moet Marcon even slikken. Daarna nog het ‘Wilhelmus’ en vervolgens kunnen de twee naar binnen voor een tête-à-tête. Ze lopen de trap op, de paleisgang in. Lakeien klappen de deuren achter hen dicht.
‘Ik mag jou wel Emmanuel noemen, hè?’ vraagt Willem-Alexander terwijl hij met Macron door het paleis wandelt.
‘Natuurlijk. Geen probleem. Nederlanders benaderen u toch ook met de voornaam?’ vraagt Macron.
‘Jaha, meestal roepen ze Willie naar mij. En ik omarm de gewone mensen. Letterlijk. Dat werkt. “Hij is zo gewoon gebleven,” zeggen ze dan. Toen mijn moeder koningin was, was het anders. Mensen vonden haar afstandelijk,’ legt Willem-Alexander uit. ‘Ze is nooit echt bij de tijd geweest. Vroeger moesten mijn broers en ik de afstandbediening van de tv bedienen, want zij wilde dat niet leren. Ze weigerde ook de videorecorder te leren bedienen. En ze was erg dominant. Maar jou hoef ik niets te vertellen over dominante oudere vrouwen, toch?’
‘Nee. Dat hoef je niet. Mijn Brigitte is 25 jaar ouder. Ze was mijn favoriete lerares op de middelbare school. Een mooie blondine. Toen ik groot was, heb ik haar geschaakt. Ze is mijn grote liefde. Thuis bepaalt ze vrijwel alles. Ze kiest ook mijn schoenen en stropdassen uit. Dat vind ik wel handig.’
‘Dan kunnen we elkaar een hand geven. Ik ben ook getrouwd met een mooie blondine, maar zij komt uit Argentinië. Met een foute vader, dat wel, maar daar vielen de Nederlanders niet echt over. We zijn al jaren gelukkig getrouwd, maar ik kies zelf mijn schoenen en stropdassen uit.’
De twee lachen.
‘We zijn bij mijn gastenkamer,’ zegt Willem-Alexander, die zelf de deuren open- en dichtdoet. Ze gaan zitten op roze bankjes.
‘Ik heb iets speciaals voor je,’ zegt de koning tegen de president.
‘Wat dan?’ vraagt Macron.
‘Ik mag jou wel Emmanuel noemen, hè?’
Willen-Alexander pakt het belletje dat op het bijzettafeltje naast hem staat. Tringelingeling!
De deuren gaan open en bedienden rollen een tafel met champagneflessen- en glazen naar binnen. ‘We gaan champagne proeven! Hoe vind je die?’
Macron verstart.
‘Mijn opa Bernhard was een groot liefhebber van bubbelwijn. Sekt, Brut en champagne, you name it. Hij heeft mij het proeven geleerd. En dit heb ik nou altijd eens willen doen: champagne zuipen met de Franse president!’
Macron zegt niets. Hij slikt.
Willem-Alexander gebaart naar een bediende. ‘Kom. Schenk eens vlug wat in.’
De kamerheer opent een fles. Hij giet twee champagneglazen vol. De koning staat op en pakt de glazen vast. Hij draait zich om en reikt Macron een glas aan, die is blijven zitten en zegt: ‘Ik mag geen alcohol drinken van Brigitte. Excusez-moi.’
Beiden zijn even stil. Plots rinkelt Willem-Alexanders telefoon. Hij neemt op. ‘Ja, Mark. Oké, Mark. Je bent aan het wachten… Ja. Gaan we doen, Mark. Doeg.’
De koning hangt op en zegt: ‘Dat was de premier. Ik heb hem opgehouden. Je moet weer aan het werk, Emmanuel.’
De president staat op, zegt gedag en beent weg.
Willem-Alexander neemt een slok en denkt: nou ja, dan is alles voor mij.
